Zliczanie komórek – ILE.NIEPUSTYCH, ILE.LICZB, LICZ.PUSTE, LICZ.JEŻELI, LICZ.WARUNKI

Komórki w arkuszu możemy zliczać na różne sposoby, w zależności od ich zawartości (lub jej braku). Funkcje ILE.NIEPUSTYCH, ILE.LICZB, LICZ.PUSTE mają bardzo prostą składnię, a ich przeznaczenie jest zgodne z nazwą.

Składnia funkcji ILE.NIEPUSTYCH:

ILE.NIEPUSTYCH(wartość1; [wartość2];…)

Składnia funkcji ILE.LICZB:

ILE.LICZB(wartość1; [wartość2];…)

Funkcje muszą posiadać co najmniej jeden argument, który powinien być odwołaniem do komórki lub zakresu komórek. W przypadku funkcji ILE.NIEPUSTYCH należy pamiętać, że niepusta jest każda komórka, która zawiera jakikolwiek znak, również niedrukowany, np. spacja. Natomiast funkcja ILE.LICZB bierze pod uwagę komórki z liczbami w każdej postaci (np. daty, godziny).

Składnia funkcji LICZ.PUSTE:

LICZ.PUSTE(zakres)

Argumentem funkcji jest przeszukiwany zakres. Trzeba zwrócić uwagę, że w przypadku tej funkcji mamy możliwość wskazania tylko jednego zakresu. Funkcja działa odwrotnie do ILE.NIEPUSTYCH więc również trzeba brać pod uwagę, że komórka zawierająca spację, nie jest traktowana jako pusta.

Do zliczenia komórek zakresu, spełniających jeden, określony warunek służy funkcja LICZ.JEŻELI. Jej składnia wygląda następująco:

LICZ.JEŻELI(zakres; kryteria)

gdzie:

• zakres – to jednolity obszar komórek, który będzie sprawdzany pod względem kryteriów,
• kryteria – warunek, który musi zostać spełniony, aby komórka została zliczona; kryteria w funkcjach ujmujemy w cudzysłów jeżeli są tekstem lub zawierają operatory porównania; kryteria nie uwzględniają wielkości liter; tworząc je należy używać operatorów porównania; istnieje też możliwość używania symboli wieloznacznych, które zastępują fragment tekstu:
  • ? – zastępuje pojedynczy znak,
  • * – zastępuje ciąg znaków (również znak pojedynczy).

Przykładowo, szukając wyrazów, w których na drugim miejscu występuje litera ‘a’, kryteria powinny wyglądać następująco: „=?a*”.

Jeśli zachodzi potrzeba zliczenia komórek, które spełniają jednocześnie więcej niż jeden warunek, należy posłużyć się funkcją LICZ.WARUNKI. Jej składnia wygląda następująco:

LICZ.WARUNKI(kryteria_zakres1; kryteria1; [kryteria_zakres2; kryteria2];…)

gdzie:

• kryteria_zakres1 – zakres, w którym sprawdzane są kryteria1,
• kryteria – kryteria obowiązujące w zakresie kryteria_zakres1.

Trzeba zwrócić uwagę, że kryteria występują parami – każdy argument kryteria_zakres1 ma swoje kryteria; do prawidłowego działania funkcja wymaga co najmniej jednej pary argumentów.

Jeżeli chcemy sprawdzić wiele kryteriów dla jednego obszaru, dany zakres musimy wskazywać kolejno dla każdego z kryteriów. W takim przypadku do licznika zostanie dodana jedynka, gdy komórki odpowiadające sobie pod względem położenia w różnych zakresach spełniają narzucone na nie warunki (odpowiednie dla zakresu, w którym się znajdują).

W przypadku gdy chcemy sprawdzić różne zakresy komórek musimy przede wszystkim zadbać aby miały one takie same wymiary, a więc identyczną liczbę wierszy i kolumn; w przeciwnym przypadku funkcja zwróci błąd. Pracując na wielu zakresach funkcja dodaje wartość do licznika w momencie gdy analogiczne komórki poszczególnych zakresów spełniają kryteria określone dla danego obszaru.