Budowa funkcji w Excel

O ile formuła może przybierać w zasadzie dowolną strukturę (odpowiednią do tego co chcemy otrzymać) o tyle funkcje posiadają ściśle określoną budowę, której musimy bezwzględnie przestrzegać, ponieważ tylko to daje nam gwarancję, że zadziała ona zgodnie ze swoim przeznaczeniem (w przeciwnym przypadku funkcja zwróci błąd lub niepoprawny wynik).

Funkcje i formuły muszą posiadać na początku znak ‘=’, który sprawia, że Excel rozpoznaje zawartość komórki jako ciąg poleceń do wykonania; pominięcie go spowoduje, że wpisana zawartość będzie tylko ciągiem znaków. Znak równości, w przypadku funkcji sprawia również, że program wyświetla podpowiedzi podczas konstruowania polecenia. Musimy pamiętać, że mówiąc o znaku ‘=’ na początku każdej funkcji tylko częściowo mamy rację. Określenie to jest poprawne, ale tylko w przypadku, gdy w komórce znajduje się jedna funkcja. Jeżeli w danej komórce stosujemy więcej niż jedną funkcję(zagnieżdżenia lub złączenia funkcji) pamiętajmy, że znak ‘=’ piszemy tylko raz – jako pierwszy znak w komórce.

Budowa funkcji w Excelu opiera się na następującym szablonie:

gdzie:

• nazwa_funkcji –słowo-klucz, które wskazuje Excelowi, co jakie operacja mają zostać wykonane na danych,
• nawiasy – element obowiązkowy w każdej funkcji; wewnątrz nawiasu wpisujemy dane, na który maja zostać wykonane polecenia przypisane do funkcji; każda funkcja musi posiadać nawiasy (funkcje, które nie posiadają argumentów również musza posiadać nawiasy),
• argumenty – dane, na podstawie, których Excel wykonuje instrukcje wewnątrz funkcji; w zależności od funkcji, liczba argumentów może być różna (niektóre funkcje nie potrzebują żadnego argumentu, inne potrzebują kilku), co wynika z jej przeznaczenia; należy pamiętać, że jeżeli argumentem ma być tekst (np. przypadku, gdy chcemy go wyświetlić) to musi on zostać ujęty w cudzysłów,
• [argumenty] – często zdarza się, że w strukturze funkcji występują argumenty ujęte w nawias kwadratowy; użycie takiego nawiasu oznacza, ze dany argument jest opcjonalny, tzn. może zostać pominięty w funkcji – w takim przypadku program ustawi w jego miejsce wartość domyślną lub zostanie pominięty (jeśli jest taka możliwość); należy pamiętać, że nawiasy kwadratowe tylko wskazują na dany argument w strukturze funkcji i pisząc funkcję z konkretnymi już argumentami nie używamy tych nawiasów,
• operatory odwołania – w funkcjach mogą występować także operatory, czyli znaki, które łączą lub rozdzielają dane znajdujące się wewnątrz nawiasu funkcji; wyróżniamy trzy rodzaje takich argumentów:

‘;’ – operator rozdzielający argumenty – jeżeli w funkcji występuje więcej niż jeden argument, musimy je oddzielić od siebie za pomocą średnika – tylko w takim przypadku Excel odpowiednio rozpozna i zinterpretuje wpisaną wartość;

‘:’ – operator zakresu – używany w przypadku gdy chcemy wprowadzić do funkcji zakres komórek będący obszarem ciągłym, tzn. obszarem znajdującym się pomiędzy dwoma komórkami granicznymi, np. zakres A1:B3, spowoduje, że pod uwagę będą brane komórki A1, A2, A3, B1, B2, B3,

‘ ‘ spacja – operator przecięcia – zastosowanie go pomiędzy zakresami spowoduje, że pod uwagę będzie brana tylko część wspólna obu zakresów.

Umiesz już podstawy i chcesz zdobyć wiedzę z Excela na poziomie zaawansowanym? Sprawdź nasze kursy informatyczne, oferujemy w nich między innymi kurs Excel oraz kurs Excel zaawansowany.

Zobacz również:

Szkolenia: